Ik zit gevangen in mijn web, maar ik ben de spin niet meer. Ik neem nog steeds een ruimte in en als het licht schijnt, zie ik tussen de draden een schaduw op de grond, maar ik ben iets anders. Iets dat draait als een wiel. Zo zwaar als een munt die de evenaar breekt, maar niet genoeg om de prooi te zijn, althans niet in mijn gedachten. En als ik linksaf ga? Dan lijkt de tijd dunner en transparanter. Maar als ik naar rechts draai, is er een naakte reus, zittend op een steen als een opdringerige koning. Het maakt niet uit welke kant ik kies. Als de nacht komt, zal mijn web zich sluiten als een paraplu. De draden van de toekomst zullen onzichtbaar blijven, en de reus zal nog steeds op het strand zijn, spelend met het zand van een gebroken kasteel. Morgenochtend zal het zich als een madeliefje aan de zon geven en tegen die tijd kan ik weer haar spin zijn.
